Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ,
δεν είναι που η πόλη μεγάλωσε τόσo
και οι δρόμοι συχνά σε μπερδεύουν.
Δεν είναι που ο ήλιος καίει πιότερο το πρόσωπο,
είναι εκείνο το απρόσωπο,
που στο διάβα του τον κόσμο αλλάζει.
Σε τρομάζει το άγνωστο στο ανθρώπινο βάθος,
το δικό σου το λάθος, που είναι μόνιμος σύντροφος.
Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, ούτε αυτός που γελά,
μ'ένα γέλιο φτωχό, σε κορνίζα καινούρια.
Δον Κιχώτες του δρόμου που τα φώτα χαμήλωσαν
και το τέρμα του μοιάζει απρόβλεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου